Σε απολογισμό πεπραγμένων προχώρησαν οι αγανακτισμένοι πολίτες της Καλαμάτας καθώς όπως φαίνεται οι κινητοποιήσεις μπαίνουν σε νέα φάση. Σύμφωνα με το κείμενο που συντάχθηκε ο απολογισμός των αγανακτισμένων της Καλαμάτας είναι o εξής:
«Εμείς, οι Αγανακτισμένοι της Καλαμάτας, μετά από μια ειλικρινή και αντικειμενική, νομίζουμε, συζήτηση, για την αποτίμηση των πεπραγμένων μας, δηλώνουμε ότι:
Όπως σε όλη την Ελλάδα, έτσι και στην πόλη μας, για πρώτη φορά, μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων, διαφορετικών ηλικιών, εμπειριών, ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων, αποτελούμενη από εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους, νεολαίους, μετανάστες, επικοινώνησε, συνεργάστηκε, αυτοοργανώθηκε. Αρχικά, συνδετικός κρίκος ήταν η περιρρέουσα βαθιά αίσθηση αδικίας και κοροϊδίας, καθώς και το αβέβαιο μέλλον, κυρίως της νεολαίας. Σε αυτή τη φάση, υπερτονιζόταν το ακομμάτιστο, που αρκετές φορές ταυτιζόταν με το απολίτικο και το ειρηνικό. Η αντίθεση εκδηλωνόταν κυρίως ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο και ιδιαίτερα του κυβερνώντος κόμματος.
Στη συνέχεια, μέσα από συζητήσεις σε πηγαδάκια και από το μικρόφωνο και προβολές βίντεο κυρίως οικονομικού περιεχομένου, γνωριστήκαμε, αναπτύχθηκε αμοιβαία εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη και συλλογικότητα και έτσι ο κόσμος της πλατείας, διαφυλάσσοντας τον ακομμάτιστο χαρακτήρα, πολιτικοποιήθηκε, αμφισβήτησε συνολικά το εκμεταλλευτικό σύστημα και τη δομή της εξουσίας του, κατανόησε ότι οι δήθεν μονόδρομοι είναι παραμύθια και έθεσε γενικότερα ζητήματα όπως: Αυτό το πολιτικό σύστημα που κάνει τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους πρέπει να ανατραπεί. Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε. Να φύγουν αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, κυβερνήσεις, τρόικα, τράπεζες, μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται. Εθνικοποίηση τραπεζών. Άμεση δημοκρατία τώρα.
Κάναμε την πλατεία 23ης Μαρτίου σπίτι μας και το σπίτι αυτό είναι ανοιχτό και υποδέχεται όλον τον κόσμο που θέλει να είναι ενεργός. Η πλατεία αποτέλεσε και αποτελεί για εμάς πρωτόγνωρη μορφή αντίδρασης και σχολείο άμεσης δημοκρατίας και αυτοοργάνωσης.
Στο διάστημα αυτό, εκτός από τις μαζικές καθημερινές συνελεύσεις, υπήρξαν και πολλές μαζικότατες δράσεις με απήχηση, όπως: Η πορεία του καναπέ. Κατασκευάσαμε και περιφέραμε στους δρόμους της πόλης έναν άδειο καναπέ, τον οποίο τοοθετήσαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης, καλώντας τον κόσμο να σηκωθεί επιτέλους από τον καναπέ του. Ποδηλατοδρομία για την προπαγάνδιση της απεργίας. Μαζικές πορείες τις ημέρες των απεργιών. Κατάληψη της Νομαρχίας. Πορείες διαμαρτυρίας για τη κρατική καταστολή στο αστυνομικό τμήμα στις 28 και 29 Ιουνίου. Έκδοση αφισών για τις απεργίες, ενάντια στο μεσοπρόθεσμο, ενάντια στους βουλευτές που ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο, ενάντια στην καταστολή. Ενεργή συμπαράστση στην απεργία της ΔΕΗ με συμμετοχή στις απεργιακές φρουρές. Συμμετοχή στη συγκέντρωση του Συντάγματος στις 28 Ιουνίου. Συλλογή φαρμακευτικού υλικού και αποστολή του στο ιατρείο της πλατείας Συντάγματος. Οικονομική ενίσχυση για τους συλληφθέντες διαδηλωτές. Το διήμερο της συζήττησης και ψήφισης του μεσοπρόθεσμου με το πρωτοφανές αλλά και αναμενόμενο όργιο καταστολής και με τις συζητήσεις που ακολούθησαν τις επόμενες μέρες, βγήκαν στην επιφάνεια με σαφήνεια ζητήματα που πριν ίσως δεν ήταν τόσο καθαρά. Ότι δηλαδή από τη μια μεριά υπάρχουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νεολαίοι που κατά χιλιάδες κατεβαίνουν στο δρόμο διεκδικώντας το αυτονόητο, να μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια στη χώρα τους, και από την άλλη υπάρχει ένα σύστημα εξουσίας και εκμετάλλευσης που δε διστάζει να χτυπήσει με όλα τα μέσα που διαθέτει προκειμένου να στηρίξει τα συμφέροντα του κεφαλαίου καθώς επίσης και ότι ο κόσμος μέσα σ'αυτή την πάλη έδειξε πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα αντοχή, αποφασιστικότητα, αλληλεγγύη. Τις τελευταίες μέρες παρατηρείται μια απομαζικοποίηση της συνέλευσης, κυρίως από τη νεολαία, φαινόμενο που πρέπει να προβληματίσει όλους όσους ενδιαφέρονται για τη διατήρηση και το δυνάμωμα αυτής της διαδικασίας. Το φαινόμενο αυτό δεν οφείλεται μόνο σε αντικειμενικούς παράγοντες – κούραση, καλοκαίρι – αλλά και σε μια ακαθόριστη αίσθηση αναποτελεσματικότητας και προβληματισμού για το τι κάνουμε και εάν μπορούμε να κάνουμε κάτι μετά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Ίσως και στο ότι στις συνελεύσεις υπήρξε αντιπαράθεση και σύγχυση για το θέμα του πώς απαντάμε στη βία της εξουσίας. Ξέρουμε ότι ο άμεσος στόχος μας δεν επιτεύχθηκε. Το μεσοπρόθεσμο ψηφίστηκε και ο αγώνας θα είναι πιο σκληρός από ποτέ. Χάσαμε τη μάχη αλλά δε χάσαμε τον πόλεμο. Με κεντρικά μας συνθήματα “ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ”, “ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΔΕ ΘΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΟΥΝ”, “ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ”, προχωράμε με αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου